Mallorca 140.6
3.8km 🏊🏻♀️ 180km 🚴🏻♀️ 42.2km 🏃♀️
1e pro overwinning
Ja, blij natuurlijk! Het is namelijk hartstikke lekker als je dat tape kan grijpen en op het hoogste treetje van het podium mag gaan staan. Echt hoor, niks lekkerders dan de smaak van een zoete overwinning.
Het was al eventjes geleden dat ik een overwinning te pakken had want de laatste keer was in mei 2018 toen ik, destijds nog als amateur, de halve ironman van Mallorca op mijn naam schreef. Er stonden maar liefst 470 vrouwen aan de start en ik was de aller snelste!
Een fikse burn-out in 2019 en daarop aansluitend een pandemie (een toxische combo) hebben er voor gezorgd dat ik niet 1 maar 2 gedwongen pauzes heb gehad met als gevolg een moeilijk lange periode zonder enige vorm van races. De terugkeer naar het race circuit was en is best wel uitdagend maar wat ben ik blij dat ik er weer sta. Het is daarom dat het extra fijn is om een prachtige race als ‘Mallorca 140.6’ af te sluiten met de winst.
Op mijn insta schreef ik dat het geen makkelijke dag was, maar daar zo over nadenkende dan denk ik eigenlijk dat het volbrengen van 3.8km zwemmen, 180km tijdrijden en 42.2km hardlopen nooit een eitje zal gaan zijn. Mijn hoofddoel was om een race te hebben waarbij ik de marathon zonder darmproblemen en zonder gewandel zou kunnen volbrengen want dat weerhoudt je namelijk van het pakken van de winst. Zoals geschreven in mijn race report van mijn Embrunman, heb ik geconcludeerd dat de oorzaak van mijn overijverige darmen de overdosis cafeïne was. Voor nu was het dus zaak dit anders te doen en heb ik tijdens deze race enkel cafeïne geconsumeerd tijdens het lopen en dan ook in een veel lagere dosering. Ook de hoeveelheid koolhydraten per uur is iets omlaag geschroefd. Mijn nieuwe strategie heeft erg goed uitgepakt want van enig ‘aandrang’ was geen sprake. Yes! Missie geslaagd.
Het was de allereerste editie van Mallorca 140.6. De organiserende partij ‘Kumulus’ is erin geslaagd om de hele triathlon terug te brengen op dit prachtige eiland. Een eerste keer iets doen geeft doorgaans wat opstartprobleempjes, maar van ‘major failure’ was geenszins sprake. De noodoplossing van de overstromingen in het park waar het loopparcours doorheen ging was misschien niet de mooiste, maar na de 120 millimeter aan regen op de dinsdag voor de race en nóg meer water in de dagen daarna, vind ik dat je niet te kritisch kan zijn over het rijtje pallets die de voeten wel degelijk droog hielden.
Het gevoel van de start van mijn marathon in de race herinner ik me nog goed. De benen voelden verrassend fris en de tweede kilometer ging in een tempootje van 4:46min/km. Dit is een leuk tempo want als je dat als gemiddeld tempo loopt dan heb je een eindtijd van 3 uur 21 minuten en dat is een mooie tijd om op verder te bouwen richting de volgende races. Het bleek wel echt ijdele hoop want vrij snel na mijn flitsende loopstart begon ik wederom het gebrek aan fitness te voelen. Mijn tempo heb ik laten zakken en ach het laatste rondje… Iets met de ‘man met de hamer’ au! Het was lekker om de tijd te kunnen nemen bij de aid stations want de tropische omstandigheden maakten het ons lastig. Bijna 30 graden en een luchtvochtigheid van 90+ % is pittig en heerlijk om bij de aid stations de sport-bh vol te gooien met een lading ijs.
Voor de marathon hadden we natuurlijk al een stukje gefietst. Ik ken het parcours en ik weet dat het zeker niet vlak is. Vooral de 1e 25-30 km gaat eigenlijk alleen maar omhoog.
Een kwestie van bikkelen en doorbijten dus helemaal omdat je het rondje twee keer rijdt. Wat misschien het allerbelangrijkste is, is het pacen van jezelf. Dit betekent dat je een tempo pakt gebaseerd op je gevoel waarvan jij denkt dat je het niet alleen de 180km fietsen volhoudt, maar ook de marathon erna. Ik denk dat ik dit aardig goed gedaan heb. Na ongeveer 32km zag ik een silhouet opdoemen in de verte waarvan ik dacht dat het wel eens de leidster van de wedstrijd kon zijn. Ik werd er blij van want als je na 1/6 deel van het fietsparcours je je concurrente gaat inpakken dan betekent dit dat je fietstempo vele malen hoger ligt dan die van je concurrente. Ze klampte nog eventjes aan en te Muro op het meest steile stuk van de race gaf ze als een malle gas, een beetje een kamikaze actie, waarna ik in de afdaling haar wederom in heb gehaald en haar vervolgens niet meer terug heb gezien.
Voor het fietsen en het lopen hadden we al een paar kilometertjes gezwommen. Het onderdeel waar ik de nodige strubbelingen ervoer. In het startvak namelijk had ik een complete black-out. Geen idee werkelijk hoe het zwemparcours er nog maar uitzag en hoe diep ik ook in mijn geheugen groef het kwam echt niet meer naar boven drijven en dat terwijl ik het parcours meermalen had bestudeerd.
Gelukkig stond ik op de eerste rij en pal naast de race director David Thompson die zo aardig was het nog even uit te leggen. Hij moest wel even gniffelen. De zee was een tikje onstuimig (maar gelukkig ging het zwemmen door!) maar helaas vond ik mezelf al gauw met mijn neus in het zand. Ik deed een POB-tje (een plat-op-het-bekje) en dat is geen aanrader als je met de kopgroep mee wil zwemmen. We starten tegelijk met de mannen waar ik persoonlijk vind dat er een aparte start moet zijn voor de vrouwen. Grootste euvel in het zwemonderdeel was toch de hoge watertemperatuur. Dit was 24-25 graden en met een zelfde luchttemperatuur om 8 uur in de ochtend is dit voor mij te warm. Zonder pak is het goed te doen, alleen waren de wetsuits toegestaan en ik weet dat er dan weinig anders op zit dan zelf ook het pak aan te trekken. Achteraf gezien won ik de wedstrijd met een enorme voorsprong en had ik zonder pak kunnen zwemmen maar goed deze kennis achteraf was er niet bij de start en dus wat het pak-aan-zwemmen. Ik wist dat er weinig anders op zat dan het zwemmen heel gecontroleerd te houden mede ook omdat ik mijn ontbijt niet lang in mijn lijf heb gehouden. Een goed punt om aan te werken want zonder ontbijt aan de start van een lange racedag staan is verre van ideaal en misschien dat dat ook bij heeft gedragen aan de complete black-out in het startvak.
Er is zoveel meer te vertellen, voor nu is het voldoende. Bedankt pa en ma voor de support en bedankt Mallorca 140.6 dat ik ambassadrice van de race mag zijn!
Zeer verheugd ben ik met de terugkeer van de races. Voor nu is het terug naar de tekentafel waarbij de rode draad het groeien van een enorme motor (lees: duurvermogen) zal zijn. Ik heb er zin in!
Foto’s door Rafa Babot / startlijn foto door Ingo Kutsche.
